خرید انواع تجهیزات پارکینگ

گروه تولیدی و بازرگانی آرتمیس با سابقه درخشان در زمینه ساختمانی کشور

امروزه با توجه به اهمیت بحث ایمنی پارکینگ و نگهداری از خودرو خرید تجهیزات پارکینگ ها با لوازم با کیفیت و اجرای زیبا آن بر روی کیفیت زندگی در شهرهای بزرگ تاثیرگذار است.

 

این گروه تولیدی سالهاست در زمینه تولید انواع تجهیزات ایمنی پارکینگ و تابلوهای علائم ترافیکی و آتش نشانی فعالیت دارد.

آرتمیس پارکینگ افتخار تولید محصولاتی فوق العاده با کیفیت و متفاوت از بازار ایران را بدست آورده و با افتخار اعلام می داریم محصولات تجهیزات پارکینگ آرتمیس تنها محصولات موجود در بازار ایران هستند که از جنس رابر خالص و ای پی دی ام می باشند و قابلیت رقابت با مشابه های امریکایی و اروپایی را دارند.

از تولیدات این گروه می توان به انواع استاپر پارکینگ و محافظ ستون و انواع ضربه گیر ستون (کرنر گارد) و سرعت گیر های لاستیکی اشاره کرد.

همچنین میتوانید با  خیال راحت خدمات خط کشی پارکینگ و پیاده سازی صفر تا صد خط کشی انواع پارکینگ عمومی خط کشی پارکینگ آپارتمانی ، را به مجموعه آرتمیس بسپارید .

در زیر به اختصار چند نمونه از فعالیت های این مجموعه در زمینه تجهیزات ترافیکی را شرح خواهیم داد.

خط کشی پارکینگ

خط کشی پارکینگ مشخص کننده و جدا کننده حریم پارک خودرو در پارکینگ های عمومی و منازل است.پارکینگ های دارای خط کشی ،علاوه بر زیبا بودن، به نظم بخشیدن و کاربردی سازی فضا پارکینگ برای توقف وسایل نقلیه کمک بسیاری میکند .

نوع  رنگ خط کشی در پارکینگ ها

پارکینگ ها ، مخصوصا پارکینگ های عمومی در طول شبانه روز همواره در حال میزبانی تعداد زیادی از افراد و وسایل نقلیه دارای بار و بدون بار هستند .

پس باید این امر را در نظر گرفت که نوع رنگ برای خط کشی پارکینگ از دوام و ماندگاری بالایی بر خوردار باشد و برای اجرای  خط کشی قبل از هرچیز سطح مکان مورد نظر به طور کامل تمیز و بدون از چربی و آلودگی باشد و در لاین بندی و ایجاد خط از پرایمر استفاده شود.

رنگ اجرایی در پروژه خط کشی مجتمع های تجاری میتواند تنوع بسیاری داشته باشد که از مرسوم ترین آنها رنگ های سرد یا تک جزیی میشود نام برد از ویژگی های این رنگ ها میشود بهقیمت مناسب آنها اشاره کرد . 

استاپر پارکینگ

استاپر پارکینگ یکی از تجهیزات پارکینگی می باشد  که در پارکینگ های عمومی و شخصی جهت بالا بردن ایمنی استفاده می شود.

نگهدارنده خودرو ، متوقف کننده خودرو ، استوپر ماشین ، ویل استوپر، کار استاپ ، کار استاپر پارکینگ ، کار استاپر پارکینگی ، استاپر خودرو و.. این محصول از آسیب رساندن به خودرو و دیوارهای داخل پارکینگ در هنگام پارک کردن خودرو جلوگیری می کند-.

نحوه کار استاپر پارکینگی

توقف چرخ لاستیکی یک پارکینگ عالی برای ممانعت از کار بیش از حد نقاط پارکینگ و ضربه زدن به دیوارهای گاراژ شما یا سایر خودروهای پارک شده است. درب های پارکینگ برای گاراژ از دارایی های بدنی محافظت می کنند و وسایل نقلیه را از تماس با آنها باز می دارند. رفع بلوک های پارکینگ برای گاراژ بسیار ساده است با ۲ لنگر در هر توقف چرخ که در بسته موجود است. توقف چرخ های لاستیکی به اندازه کافی سبک است که توسط یک نفر برداشته شده و نصب می شود و هزینه های باربری و نصب را به حداقل می رساند. برای جلوگیری از اکثر اتومبیل های جدید که دارای سطح زمین کم نیستند ، لاستیک چرخ لاستیکی فقط ۳٫۹ اینچ ارتفاع دارد.

دلایل استفاده از استاپر پارکینگی

ما طیف گسترده ای از لاستیک اتومبیل را متوقف می کنیم. این توقف لاستیکی اتومبیل مانع از سوار شدن بیش از حد خودروها به سمت پارکینگهای مسکونی یا تجاری می شود. با هماهنگی با استاندارد کیفیت صنعت ، ما بنا به نیاز مشتری ما این کالاهای لاستیکی را در مشخصات مختلف ارائه می دهیم. کنترل کننده های کیفیت ما برای اطمینان از کیفیت این لاستیک متوقف شده ، یک سری تست را در پارامترهای مختلف انجام می دهند.

محافظ ستون

 محافظ ستون پارکینگ یا ضربه گیر ستون قطعات لاستیکی هستند که بر روی لبه ستون و گوشه های پارکینگ نصب می شوند. ضربه گیر ها باعث ایجاد زیبایی فوق العاده در محیط و جلوگیری از آسیب رسیدن به ستون پارکینگ و خسارت به خودرو و ایمن سازی فضای پارکینگ می شود.

محافظ ستون  پارکینگ یکی از تجهیزات ایمنی پارکینگ میباشد، با استفاده از  و ضربه گیر ستون در پارکینگ در هنگام پارک خودرو از آسیب دیدن بدنه ماشین و شکستن لبه ستون های پارکینگ پیشگیری به عمل می آید.

گارد ستون ها از جنس لاستیک و پی وی سی با قابلیت ضربه گیری بالا می باشند. در زمان برخورد خودرو با ستون پارکینگ ضمن محافظت از ستون، از آسیب دیدن بدنه خودرو جلوگیری می کنند.

نقد و بررسی سریال موچین

سریال کمدی «موچین» جدیدترین ساخته حسین تبریزی در حالی دو قسمت ابتدایی آن در شبکه نمایش خانگی توزیع شده که نتوانسته نظر مخاطبان را جلب کند.

به گزارش تیتربرتر؛ قسمت دوم سریال موچین به نویسندگی و کارگردانی حسین تبریزی و تهیه کنندگی میثم آهنگری، چهارشنبه ۱۸ تیر ماه ۱۳۹۹ وارد شبکه‌ی نمایش خانگی شد.

حسین تبریزی از جمله کارگردانانی است که در بخش تلویزیون بیش از سینما فعالیت داشته است. موچین اولین تجربه‌ی نویسندگی و کارگردانی حسین تبریزی در شبکه‌ نمایش خانگی‌ است. او پیش‌تر تجربه‌ی ساخت تعداد زیادی سریال و فیلم را برای تلویزیون داشته است.

 

در واقع حسین تبریزی از مجموع آثاری که در کارنامه دارد، می توان به آثار وی در تلویزیون با نام‌های سریال همسرایی، سریال جاده در دست تعمیر، سریال کیفر، سریال رخنه، سریال ثانیه شمار، سریال ردپایی در بزرگراه و سریال دربست تا بهشت و در 2 اثر در سینما با نام‌های فیلم سلام علیکم حاج آقا و فیلم افسونگر اشاره کرد.

بر این اساس  حسین تبریزی از کارگردانان پرکار ایرانی است که تابحال بیست و شش فیلم سینمایی و هفت سریال تلویزیونی ساخته است.

حالا سراغ ساخت سریال در ژانر کمدی خانوادگی با داستانی طنز «موچین» رفته و شبکه نمایش خانگی را برای انتشار آن انتخاب کرده است.

نگاهی به سریال موچین

نگاهی به سریال موچین

ابتدای قسمت اول این سریال اگر چه با ورود شخصیت‌های شهره لرستانی و مرجانه گلچین به شهر و کیف قاپی از آن‌ها شروع می‌شود، اما بعد از آن به سرعت وارد زندگی خانواده آقای گلی می‌شویم که دختر‌هایی دوقلو به نام‌های سیما (آشا مهرابی) و مینا (زهرا جهرمی) دارد و فرزاد (علی صادقی) نیز که او هم برادری دوقلو به نام فرزین (امیر نوری) دارد خواستگار پر و پا قرص سیما و دشمن شماره‌ی یک آقای گلی است.

فرزاد و فرزین نه کار درست و حسابی‌ای دارند و نه مال و منالی و برای آقای گلی که فرد خود ساخته‌ای است عشق و علاقه‌ی میان سیما و فرزاد کافی نیست که به وصلت آن‌ها رضایت دهد. سیما و مینا در دادگاه خانواده یا همان مرکز اختلاف خانواده کار می‌کنند و ورود فرزاد و فرزین و تعقیب و گریز دائمی شان با آقای گلی منجر به اتفاقاتی می‌شود که داستان موچین را پیش می‌برند.

نقد سریال موچین

نقد سریال موچین

موچین در این دو قسمت نه قصه‌ی جدید و نه رویکرد جدیدی به این سبک از کمدی سازی دارد. آدم ها، قصه‌ها و موقعیت‌هایی تکراری که بازیگرانی تکراری هم در آن‌ها هستند.

بازیگرانی که بار‌ها در فیلم‌ها و سریال‌های کمدی‌ای که بسیاری هم آن‌ها را سخیف و بی ارزش می‌دانند ظاهر شده اند و در تیپ‌های تکراری شان مانده اند. بازیگرانی که در دوره‌ی در آثار رضا عطاران و سعید آقاخانی خوب دیده شدند، اما تکرار و تکرار و تکرار تیپ هایشان دیگر هیچ چنگی به دلی نمی‌زند.

موچین فارغ از نقد‌ها و نظر‌های مربوط به آثار شبکه‌ نمایش خانگی و انتظاری که مخاطبان از این آثار دارند با همان فرمول‌های قدیمی این کمدی‌ها پا به عرصه گذاشته است و طبیعتا هیچ رقابتی هم با سایر آثار ندارد. چرا که حتی برای رقابت با بدترین آن‌ها هم حداقلی از کیفیت لازم است که موچین به کلی فاقد آن است.

تجربه نشان داده است که آثار کمدی این چنینی و شوخی هایشان بیشتر برای پسر‌های نوجوان مدرسه‌ای جذابیت دارد و شوخی هایشان هم از جنس همان‌هایی است که آن‌ها با هم دارند که البته احتمالا اگر بزرگتری این دو قسمت پخش شده از موچین را ببیند و تعداد زیاد شوخی‌های کلامی سخیف آن را بشنود حتما دیدن آن را برای پسر نوجوانش هم غدقن خواهد کرد.

داستان سریال موچین

داستان سریال موچین

در خلاصه داستان «موچین» آمده است: انصاف نیست که دنیای ما آنقدر کوچک باشد که آدم‌های تکراری را روزی صد بار ببینیم و آنقدر بزرگ باشد که نتوانیم آن کسی را که دوست داریم حتی یک بار ببینیم...

بازیگران سریال موچین

بازیگران سریال موچین

مرجانه گلچین، حمید لولایی، شهره لرستانی، زهرا جهرمی، عباس جمشیدی، مهران رجبی، امین چنارانی، رز رضوی، افشین غیاثی، مجید شهریاری، سعیده عرب، آشا محرابی، رابعه اسکویی، علی صادقی و امیر نوری گروه بازیگران سریال موچین را تشکیل می‌دهند.

رابعه اسکویی نخستین بازی پررنگ خود را بعد از بازگشت به کشور در سال های اخیر بازی خواهد کرد.

دیگر عوامل سریال «موچین» عبارتند از: 

کارگردان: حسین تبریزی ، تهیه کننده: میثم آهنگری، مشاور تهیه کننده: جمال گلی، مجری طرح: سیروس ذوالفقاریان، مدیر تولید: فریباسادات خلیلی، دستیار اول کارگردان و برنامه ریز: مجید فاضلی، مدیر فیلمبرداری: امید نگارشی، صدابردار: فرهاد تبریزی، طراح چهره پردازی: جنان صدفی، طراح صحنه و لباس: کیوان ذوالفقاری، آهنگساز: رضا خسروی، تدوین: حسین غضنفری، صداگذار و ترکیب صداها: محمود موسوی نژاد، عکاس: آرش شاه محمدی، دستیاران تولید: علی کریمی، فرهاد هواخواه، مشاور انتظامی: سرهنگ طالبی، مدیر تدارکات: رضا بداغی، مدیر بازرگانی و تبلیغات: سولماز همت زاده، تصویربردار و سازنده تیزر پشت صحنه: شراره عسگری، مدیر روابط عمومی: سمیرا افتخاری و مشاور فضای مجازی: امین اعتمادی مجد.

برای دانلود سریال موچین کلیک کنید

نقد فیلم مسخره باز, Maskhare Baz

اینکه «اغذیه‌فروشی» ژان پیر ژونه را دیده‌باشیم فضا و ایده‌اش را بگیریم، اینکه «امیلی پولن» همین فیلمساز را دیده باشیم و تدوین، صدا‌گذاری و کلوزآپ‌های دفرمه‌ شده را از آن تقلید کنیم، کمی وس اندرسن دیده باشیم، کمی کوئن‌ها و بخصوص فیلم «مردی که آنجا نبود» (که آن هم از قضا لوکیشن آرایشگاه یا به قول کاظم‌خان سلمانی دارد)، کمی تارانتینو، ماتریکس و اینکه با کازابلانکا و پاپیون‌ خاطره داشته باشیم، هیچ‌کدام ما را سینمایی نمی‌کنند و هیچ امتیازی برای...

 

 

در عالم هنر، هرگاه خالقِ اثر حین خلق، مرعوب کار خودش شود آن اثر دچار اشکال اساسی می‌شود. به‌نظر می‌رسد آنچه مقدم بر هر چیز فیلم «مسخره‌باز» را دچار مشکل کرده همین هیجان‌زدگی و ذوق عجولانه‌ی فیلمساز در عملی کردن ایده‌اش بوده است. معلوم است وقتی زیادی از کارمان خوش‌مان بیاید از ایده خودمان شکست می‌خوریم. اولین سوالی که باید پرسید این است که چرا فیلمساز خیال می‌کند این ایده را باید به جای تئاتر به سینما می‌آورده؟ اشتباه نشود طبیعتا منظور نفی تجربه‌گرایی یا ساخت اثری با اجرای خاص نیست بلکه مساله این است که سازنده اثر هنری باید پیش از هر چیز، مدیوم خودش را بشناسد. شناخت سینما برای کسی که می‌‌خواهد فیلم بسازد به‌تنهایی با تماشای چند فیلم و حتی فیلم‌باز بودن حاصل نمی‌شود. هنرمند برای حرکت از تئاتر به سینما باید دوربین و کار کردن با آن را فراگرفته باشد.

 

«مسخره باز» فیلمی طولانی، پرادا، چهل‌تکه و حوصله‌سربر است که در همان بیست دقیقه اول تکراری می‌شود. چهل‌تکه بودن فیلم از تلاش فیلمساز برای گنجاندن تمام نوستالژی‌ها، ایده‌های آنی، نمادپردازی‌ها و ارجاعات سینمایی‌اش حاصل می‌شود. پرادا و اگزجره بودن هم در بازی بازیگران به‌شدت متبلور است طوری که به سبک آن دیالوگ تکرارشونده‌اش درباره مو، باید گفت: «تمام فیلم‌تان را ادا برداشته». البته بازی غلوشده لزوما بد نیست اما وقتی در خدمت کل منسجمی درنمی‌آید، بازیگرانی می‌بینیم که با رفتارهای هیستریک و تکرارشونده زور می‌زنند متفاوت جلوه کنند. اینکه لوکیشن را آرایشگاه نگه‌داریم، یک صاحب آرایشگاه غرغرو، یک جوان با سوابق سیاسی و یک مفتش بگذاریم و خیال کنیم نمادپردازی کرده‌ و حرف بزرگ زده‌ایم از اساس راه را اشتباه رفته‌ایم. نماد آگاهانه و با چینش ساخته نمی‌شود. نمادی اگر باشد از فرم اثر برمی‌آید بدون اراده آگاهانه هنرمند. نمی‌شود با موزر سبیل‌ها را زد و نماد ساخت یا از کله شستن و کله‌های کثیف چیزی را به جهان بیرون تعمیم داد.

ارجاع پیش و بیش از هر چیز، باید در خدمت یک سیر اصلی در فیلم باشد. اینکه شما یک درِ چوبی بیابید با تبر به جانش بیفتید سوراخ کنید و بازیگرتان سرش را جک نیکلسون‌وار داخلش بگذارد به معنی ارجاع سینمایی به فیلم «درخشش» نیست. 

حتی بستر تاریخی بخشیدن به فیلم هم کمکی به شکل‌گیری یک هویت برای فیلم نکرده. بنابراین نه‌تنها احضار شخصیت ابوالفتح هزاردستان اتفاق می‌افتد که اساسا می‌توان کریم آب‌منگل، حاجی‌فرصت، رضا پونصد و خیلی‌های دیگر را وصله‌ به فیلم کنیم. آخر ارجاع هم قواعد خودش را دارد. ارجاع پیش و بیش از هر چیز، باید در خدمت یک سیر اصلی در فیلم باشد. اینکه شما یک درِ چوبی بیابید با تبر به جانش بیفتید سوراخ کنید و بازیگرتان سرش را جک نیکلسون‌وار داخلش بگذارد به معنی ارجاع سینمایی به فیلم «درخشش» نیست. اینکه وقتی بازیگر سرش را از حفره توی کمد درآورد، موسیقی متن فیلم «پاپیون» را پخش کنید هم معنی‌اش ارجاع نیست. اگر ارجاع این باشد که نه 100 دقیقه بلکه 500 دقیقه می‌توان همین‌گونه ادامه داد. 

 

اینکه «اغذیه‌فروشی» ژان پیر ژونه را دیده‌باشیم فضا و ایده‌اش را بگیریم، اینکه «امیلی پولن» همین فیلمساز را دیده باشیم و تدوین، صدا‌گذاری و کلوزآپ‌های دفرمه‌ شده را از آن تقلید کنیم، کمی وس اندرسن دیده باشیم، کمی کوئن‌ها و بخصوص فیلم «مردی که آنجا نبود» (که آن هم از قضا لوکیشن آرایشگاه یا به قول کاظم‌خان سلمانی دارد)، کمی تارانتینو، ماتریکس و اینکه با کازابلانکا و پاپیون‌ خاطره داشته باشیم، هیچ‌کدام ما را سینمایی نمی‌کنند و هیچ امتیازی برای فیلم محسوب نمی‌شوند، مگر اینکه قبلش بدانیم با چه هدفی می‌خواهیم به کارشان ببریم. 

وقتی کل فیلم اساسا خوب نیست یک طراحی صحنه خوب به چه‌کار می‌آید و اصلا مگر چنین خوب بودنی جدای از کلیت اثر معنی می‌دهد؟ 

آنچه «مسخره باز» از آن رنج می‌برد یک کل منسجم نشدن است. چون نه مساله‌ای دارد، نه داستانی، نه شخصیت‌پردازی و نه شناختی از چیزی که ادعایش را دارد؛ پست مدرن بودن! فیلم هر مقطع زمانی‌اش چیزی را شروع می‌کند و جایی رها می‌کند. قطعا صدای صابر ابر و آن بغض پنهانش، جان می‌دهد برای راوی بودن اما این یک دلیل کافی برای صدای راوی گذاشتن نیست وقتی در ادامه فیلم راوی را گم می‌کنیم. فیلم، نه ماجرای عشق بازیگری بودنِ شخصیت دانش را پی می‌گیرد نه داستان قتل‌ها را به شکل درستی طرح می‌کند. همه چیز بیشتر به یک وقت‌گذرانی باری به هر جهت شبیه است که بارها به نقطه پایان می‌رسد اما ادامه می‌یابد لابد چون فیلمساز اراده کرده 100 دقیقه را پر کند! فیلم از لحاظ فضا مغشوش است. اوج مغشوش بودن فضای فیلم را می‌توانیم آنجا ببینیم که ناگهان آهنگ «مرا ببوس» ویگن با آهنگ «Crazy» بارکلی مخلوط می‌شود و لحظاتی آزاردهنده را خلق می‌کند.

 

ممکن است بعضی بگویند ذکر نکردن طراحی صحنه خوب، جلوه‌های ویژه تماشایی، صداگذاری مطلوب در بعضی صحنه‌ها بی‌انصافی در حق فیلم است اما در پاسخ باید گفت وقتی کل فیلم اساسا خوب نیست یک طراحی صحنه خوب به چه‌کار می‌آید و اصلا مگر چنین خوب بودنی جدای از کلیت اثر معنی می‌دهد؟ در نهایت باید گفت ماندگاری فیلم را گذر زمان تعیین می‌کند. اگر فیلم پس از گذشت یکی دو سال بین این همه اثر بی‌ارزش سینمای ایران هم چیزی ازش در یادها نمی‌ماند یعنی بهتر است فیلمساز پیش از اجرایی کردن ایده‌های لحظه‌ای خودش کمی بیشتر تامل کند و این همه برای پست‌مدرن شدن در سینما عجله نکند!

منبع نقد و بررسی فیلم مسخره باز

نقد فیلم هامون

چرا فیلم «هامون» ساخته داریوش مهرجویی فیلمی کالت و مهم در سینمای ایران است؟ چگونه «هامون» توانسته با جریان سیال ذهن و روایتی مدرن از عشق و تنفر و ایمان، راه را برای بحث‌های جدی در سینما و فلسفه باز کند؟ با نقد «هامون» در زومجی همراه ما باشید.

فیلم «هامون» داریوش مهرجویی یکی از مهم‌ترین فیلم‌های او پس از انقلاب محسوب می‌شود که دغدغه‌اش پرداخت به بحران روشنفکر ایرانی است. ایده‌ی اصلی فیلم از کتاب «ترس و لرز» کیگارد برگرفته شده و مبتنی بر پارادوکس عشق و عقل است. فیلم «هامون» داستان شخصیتی به نام حمید‌هامون است که از یک سو دچار مخاطره اگزیستانسیالیستی و هستی گرایی است و از سوی دیگر با همسرش مهشید بر سر زندگی مشترک دچار کشمکش است.

‌هامون که در طول فیلم، مشغول نوشتن رساله‌اش درباره ی عشق و ایمان است، زندگی کابوس وارش را به شکل مرور خاطرات بررسی می‌کند. سینمای مهرجویی پیوندی جدانشدنی با ادبیات و فسلفه دارد. اقتباس از نویسندگانی همچون ساعدی، سلینجر، ایبسن،  و الهام از فیلسوفان و نویسندگانی مانند صادق هدایت، سورن کی‌یر کگور، سال بلو و ... مبین این ادعا است.‌

«هامون» به شکلی کلی و نه معنایی را می‌توان صرفا تحت تاثیر الگوی کلان روایی داستان هدایت (بوف کور) قرار داد؛ یعنی عشق جنون آمیز مرد به زن ویرانگر

هامون که در سال ۶۸ ساخته شد یکی از مشهورترین فیلم‌های ایران است و در کارنامه داریوش مهرجویی جایگاه ممتاز و بحث برانگیزی دارد. داریوش مهرجویی با تجربه بالا در فیلم‌سازی، نویسندگی فیلم‌نامه و رمان، ترجمه‌ی کتاب فلسفی و … با تکیه بر رشته‌ی تحصیلی‌اش از یک سو و دلبستگی‌اش به سینمای مدرن از سوی دیگر، مسیری پر پیچ و خم را در سینما پیموده است.

او با فیلم «الماس۳۳» در سخریه فیلمفارسی و آثار جاسوسی شروع کرده و آشنایی با غلامحسین ساعدی او را به اقتباس از نمایش‌نامه‌ی گاو کشانده که خود برداشتی‌ست از فصل چهارم رُمان «عزاداران بَیل». دایره‌ی مینا تا پیش از‌هامون، متعادل ترین فیلم سازنده اش (منهای نمونه ی بی‌نظیر اجاره نشین‌ها) و بهترین فیلم او در مقام کارگردان است.

پیروزی «هامون»، موفقیت فیلم ساز در برون نگاری تمام تردید‌هایش نسبت به هستی، شالوده و اساس ایدئولوژیک و زندگی شخصی ست؛ تا جایی که سینمای مهرجویی را می‌توان به قبل و بعد از این فیلم تقسیم کرد. پس از این فیلم به مدت یک دهه، نشانه‌های فیلم‌های شخصیت محور مدرن، جای مشخصه‌های آثار واقع گرای تمثیلی را می‌گیرد و صدای درون ِزنان، جای انفعال مردانه ی شخصیت‌های دوره ی نخست را (سه‌گانه بانو، پری، لیلا). اما در فیلم‌های بعدی به‌جای بقایای ‌هامون، حضور واضح تر ِ الماس۳۳ را حس می‌کنیم.

ویژگی‌های اصلی این فیلم‌ها یعنی حرکت از بیرون به درون و از واقع گرا به مدرن، با الگوی مرد محور‌ هامون آغاز می‌شود. با چهار فیلم زن محور ادامه می‌یابد و دست آخر با فیلم مردمحور دیگری به نام درخت گلابی تکمیل می‌شود.‌ هامون به شکلی کلی و نه معنایی را می‌توان صرفا تحت تاثیر الگوی کلان روایی داستان هدایت (بوف کور) قرار داد؛ یعنی عشق جنون آمیز مرد به زن ویرانگر.

برای مطالعه ادامه نقد فیلم هامون روی لینک زیر کلیک کنید

https://www.zoomg.ir/2020/8/9/327990/hamoon-movie-review/